၁၄၊စက်တင်ဘာလ။
ဆောင်းတွင်းညနက်ခင်း၊ ၁၉၉၁ ဒီဇင်ဘာလ။ ကသမျှင်ကျေးရွာကို စစ်တပ်က ဝိုင်းထားသည်။ ဗိုလ်မှူးမြင့်အောင်၏ မျက်လုံးများတွင် “နိုင်ငံတော် ငြိမ်းချမ်းရေး” ဆိုသည့် မှော်ဆန်သော စိတ်ကူးတခုသာ လွန်ဆွဲနေသည်။ ရွာလူကြီး ဦးဘသန်း၏ လည် ပင်းတွင် ကြိုးတန်းရှည်ကို ရစ်ပတ်ထားပြီး သူ့အားအားမောင် ၏နေရာကို ညွှန်ပြရန် အတင်းအကျပ် တောင်းဆိုနေကြသည်။
“မသိပါဘူး ဗိုလ်မှူးကြီး” ဟု ဦးဘသန်းက မတုန်မလှုပ် ဖြေလိုက်သည်။ သူ၏ အသံထဲတွင် ကြောက် ရွံ့မှုထက် ဂုဏ်သိက္ခာကို ပိုပြီး ကြားရသည်။
ဗိုလ်မှူးမြင့်အောင်၏ လက်ဟန့်တားချက်မတိုင်မီမှာပင်၊ လူငယ်တစ်စုက ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာပြီး မီးတောက်မီးလျှံများ စတင်ရှို့က တော့ သည်။ ဒါက အားမောင်ရဲ့ လှုံ့ဆော်မှုပင်ဖြစ်မည်။ ရှုပ်ထွေးသွားသော အခြေအနေထဲတွင် ဗိုလ်မှူးမြင့်အောင်
သည် ပထမဆုံးအကြိမ် သူ၏အမိန့်ကို ချိုးဖောက်ခံရပြီး ထိန်းချုပ်မှု လက်လွတ်သွားသည်ကို ခံစားမိ လိုက်သည်။ သူ၏ “ငြိမ်းချမ်းရေး” ဆိုသည်မှာ မီးဟုန်းဟုန်းတောက်နေသော ကျေးရွာတခုနှင့်သာ အဆုံးသတ်သွားတော့သည်။
နွေဦးနေပူပူ၊ ၂၀၂၁ ဖေဖော်ဝါရီ ။ ရန်ကုန်မြို့၊ တာမွေမှာရှိတဲ့ တိုက်ခန်းတစ်ခုထဲတွင် အသက်(၂၀)ခန့်ရှိ မေဇော် သည် သူမ၏ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖုန်းထဲတွင် ၁၉၉၁ ခုနှစ်က ကသမျှင်ကျေးရွာ မီးလောင်ကျွမ်းနေပုံကို ရှာဖွေတွေ့ရှိထားသော ဓာတ်ပုံများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ သူမသည် သမိုင်းဘာသာရပ် ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူတဦးဖြစ်ပြီး လက်ရှိတော်လှန်ရေးနှင့် အတိတ်ကဖြစ်ရပ်များကြား ဆက်နွယ်မှုကိုစပ်ဆက်တွေးတော
နေလေသည်။
“ဒီတစ်ခါတော့ မတူဘူး မြေး ရဲ့” ဟု သူမ၏ အဘိုးဖြစ်သူ ဦးအားမောင်က နောက်ကျောဘက်မှ ပြောလိုက်သည်။ ဦးအားမောင်သည်အသက်(၈၀)ကျော်
ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း ၁၉၉၁ ခုနှစ်ကအဖြစ်အပျက် များကို မှတ်မိနေဆဲဖြစ်သည်။ “ဒီတစ်ခါတော့ သူတို့ရဲ့အနိုင်ကျင့်မှုကို တနိုင်ငံလုံးက မြင်နေရတယ်။ ကမ္ဘာကြီးကပါ မြင်လာအောင် လုပ်ဖို့က ငါ့မြေးတို့တာဝန်ပဲ”
မေဇော်၏ ဖုန်းမှာ လက်ရှိနိုင်ငံရေးတက်ကြွလှုပ်ရှားသူလူငယ်များ စုဝေးနေကြသည့် လမ်းဆုံလမ်းခွတခုကို Live ထုတ်လွှင့်နေသည်။ သူတို့သည်ငြိမ်းချမ်း စွာ ဆန္ဒပြနေကြသော်လည်း ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များမှာမူ မျက်နှာ maskတပ်လျက် သေနတ်ကိုင်ရင်း စောင့်ကြည့်နေကြသည်။
“ဒီတခါတော့ သမီးတို့ နောက်မဆုတ်တော့ဘူးအဘိုး” ဟု မေဇော်က စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြောလိုက်သည်။ “သမီးတို့ရဲ့သွေးနဲ့ သမီးတို့ရဲ့မြေကို ကာကွယ်မယ်။ ဒီနွေဦးက နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲ ဖြစ်ရမယ်”
မြေးဖြစ်သူ၏ အားမာန်အပြည့်စကားများကို ကြားရသည့်အခါ ဦးအားမောင်၏ မျက်ဝန်းများတွင် ၁၉၉၁ ခုနှစ်ကအမှောင်ထုမှ အရိပ်များ ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာသည်ကို ခံစားရသည်။ သူသည် သူ၏မြေးမကို ချီးကျူးမိသလို စိုးရိမ်မိလိုက်သည်။
မေဇော်နှင့် သူမ၏သူငယ်ချင်းများသည် ဆန္ဒပြပွဲလူအုပ်တွင် ပါဝင်နေကြသည်။ သူတို့သည် “တညီ တညွတ်တည်း” ဟု ဟစ်ကြွေးနေကြသည်။
ရုတ်တရက် မျက်ရည်ယိုဗုံးများ ပေါက်ကွဲပြီး ရှုပ် ထွေးမှုများ ဖြစ်ပွားလာသည်။ မေဇော်သည် သူမ ၏သူငယ်ချင်းတဦး သေနတ်ဒဏ်ရာရပြီး မြေပြင် ပေါ်လဲနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
ထိုအခိုက်တွင် မေဇော်သည် ၁၉၉၀ ခုနှစ်က ကသမျှင်ကျေးရွာတွင် သေနတ်သံများ ကြားရသည့် ဦးအားမောင်၏အတွေ့အကြုံကို ရုတ်တရက် ခံစားမိလိုက်ရသည်။ သမိုင်းသည် ထပ်ကျော့နေသည်ဟု ထင်မှတ်ရသည်။ သို့သော် ဤတကြိမ်တွင် များစွာကွဲပြားခြားနားခဲ့ချေပြီ။ဆေးဘက်ဆိုင်ရာများ ချက်ချင်းရောက်လာပြီး ဒဏ်ရာရသူကို ကယ်ဆယ် ကြသည်။ လူအုပ်ကြီးသည် စည်းကမ်းတကျ ဆုတ် ခွာသွားကြသည်။ မေဇော်သည် သူမ၏ဖုန်းကို ထုတ်ယူပြီး ဖြစ်ပျက်နေသည့်အရာကို Live ထုတ် လွှင့်လိုက်သည်။ “ကမ္ဘာကြီးကို မြင်အောင်ပြနေတယ်” ဟု သူမကိုယ်သူမ ပြောလိုက်သည်။
ညနေခင်းတွင်၊ မေဇော်နှင့် သူမ၏သူငယ်ချင်းများသည်အဘိုးဖြစ်သူ ဦးအားမောင်၏အိမ်တွင် စုဝေးကြသည်။ ဦးအားမောင်သည် ၁၉၉၁ ခုနှစ်ကဖြစ်ရပ်များကို ပြန်လည်ရှင်းပြသည်။ သူ၏စကားများသည် လက်တွေ့ကြုံတွေ့ခဲ့ရသူမို့ လေးနက်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
“ငါတို့တုန်းက မီးခိုးတွေကြားမှာ တယောက်နဲ့တယောက် ဆက်သွယ်ဖို့ ခဲယဉ်းခဲ့တယ်” ဟု ဦးအားမောင်က ပြောသည်။ “ဒါပေမယ့် မီးခိုးတွေထဲမှာပဲ ငါတို့ရဲ့ခိုင်မာတဲ့ဆက်ဆံရေးကို တည်ဆောက်ခဲ့ကြတယ်။ခိုင်မာပြတ်သား တဲ့ ငါတို့ရပ်တည်ချက်ကို အာဏာရှင်သိအောင် ပြခဲ့တယ် ”
မေဇော်က ဖုန်းကို မြှောက်ပြပြီး “အဘိုးရေ၊ ဒီတစ်ခါတော့ သမီးတို့မှာ ဒီဟာရှိပြီ ခုကအင်တာနက်ခေါတ် အာဏာရှင်တွေလိမ်လို့မရတော့ပါဘူး ” ဟု ပြောလိုက်သည်။ “သမီးတို့ မီးခိုးတွေကြားမှာ ဆက်သွယ်နိုင်တယ်။ တစ်နိုင်ငံလုံးကို ဆက်သွယ်နိုင်တယ်။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းကို ဆက်သွယ်နိုင်တယ်”
ဦးအားမောင်သည် သူ၏မြေးမကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူသည် ဤမျိုးဆက်သစ်လူငယ်များထဲတွင် မျှော်လင့်ချက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူတို့သည် သမိုင်းကြောင်းကို နားလည်ကြပြီး နည်းပညာကို အသုံးချတတ်ကြသူတွေမဟုတ်ပါလား။
လပေါင်းများစွာ ကြာပြီးနောက်၊ မေဇော်နှင့် သူမ၏သူငယ်ချင်းများသည် ကျေးလက်ဒေသများသို့ သွားရောက်ပြီး ပညာရေးနှင့် ကျန်းမာရေးကူညီမှုများ ပေးရင်း မြေပေါ်တော်လှန်ရေး(UG)တာဝန်
ကိုယူကြသည် ။ သူတို့သည် ၁၉၉၁ ခုနှစ် သူမအဘိုးတို့လို မဟုတ်တော့ ။ သူတို့၏ စမတ်ဖုန်းများ၊ လက်ပ်တော့ပ်များနှင့် ဆက်သွယ်ရေးကွန်ရက်များဖြင့် တော်လှန်ခရီးကိုဆက်လျောက်ခဲ့ကြသည်။
တနေ့တွင်၊ မေဇော်သည် ကသမျှင်ကျေးရွာသို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။ ကျေးရွာသည် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာပြီးနောက် ပြန်လည်ထူထောင်ပြီး ဖြစ် သည်။ ကျေးရွာသူကျေးရွာသားများက မေဇော်တို့ကို ကြိုဆိုကြသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဟု ကျေးရွာသူကြီးက ပြော သည်။ “ဆရာ/ဆရာမ တို့ရဲ့ကူညီပေးဆပ်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကလေးတွေ ပိုမိုကောင်းမွန်တဲ့အနာဂတ်ကို ရှာဖွေနိုင်ကြပါလိမ့်မယ်”
မေဇော်သည် ကျေးရွာလူကြီး၏ ကျေးဇူးတင်စကားကို ကြားရင်း မျက်ရည်များ ကျလာသည်။ သူမသည် ဦးအားမောင်၏ အတွေ့အကြုံများ၊ ၁၉၉၁ ခုနှစ်ကအဖြစ်အပျက်များကို သတိရမိ သည်။ သမိုင်းသည် ထပ်ကျော့နေကောင်း ထပ် ကျော့နေနိုင်သော်လည်း၊ ဤတစ်ကြိမ်တွင် ကွဲပြားသောအဆုံးသတ်ကို ရောက်ရှိနိုင်မည်ဟု သူမယုံကြည်သည်။
မြစ်ဝါရောင်မြေပြင်ပေါ်တွင်၊ မျှော်လင့်ချက်၏ အစိမ်းရောင်များ စတင်ညှိုးနွမ်းလာသည်။ မေဇော်နှင့် သူမ၏သူငယ်ချင်းများသည် ကျေးရွာမှကလေးများအား အဟာရဒါနပြုရင်း ဂိမ်းများကစားကြသည်။ ကလေးများ၏ ရယ်မောသံများ သည် ကျေးရွာတစ်ခွင်တွင် ပျံ့နှံ့နေသည်။
ဧရာဝတီမြစ်ကြီးသည် ဆက်လက်စီးဆင်းနေဆဲဖြစ်သည်။ သူ၏ရေများထဲတွင် အတိတ်၏
ဝမ်းနည်းခြင်းဇာတ်လမ်းများနှင့် အနာဂတ်၏ မျှော်လင့်ချက်များကို သယ်ဆောင်ကာ ပင်လယ်ပြင်ဆီသို့ စီးဆင်းနေဆဲဖြစ်သည်။ ဤမြစ်ဝါရောင် မြေပြင်ပေါ်တွင်၊ မျိုးဆက်သစ်များသည် သမိုင်း ၏သင်ခန်းစာများကို သင်ယူပြီး ပိုမိုကောင်းမွန် သောအနာဂတ်ကို တည်ဆောက်နေကြဆဲ။ မြစ်ဝါရောင်မြေပြင်၏ ဇာတ်လမ်းသည်လည်းဆက်လက် ရှင်သန်စီးဆင်းနေအုံးမည်သာ ဖြစ်သည်။